گرم رفتاری که سر در راه آن یکتا گذاشت

گام اول چون شرر خود را به جای پاگذشت

وارث دیگر ندارد دودمان زندگی

هرکه حسرت برد اپن جا عبرتی بر ماگذاشت

درتماشای تو چون آ بینه از جنس شعور

آنچه با ما بود حیرت بود و چشمی واگذاشت

الوداع ای نغمهٔ فرصت ، کز افسون امل

عشرت امروز ما بنیاد بر فردا گذاشت

بی نیازیهای یأس از بهر ما سامان نکرد

آنقدر دستی که نتوان دامن دلها گذاشت

بعد ازین دربند گوهر خاک می باید شدن

قطر ما رقص موجی داشت در دریاگذاشت

درگداز خود چو اخگر فیض مرهم دیده ایم

می توان خاکستر ما را به داغ ما گذاشت

همت ما را دماغ بی نشانی هم نبود

خودنمایی اینقدر سر در پی عنقا گذاشت

سجده شکر فنا خاص جبین شمع نیست

هرکه طی کرد این بیابان سر به زیر پا گذاشت

جور طفلان هم بهار راحت دیوانه است

سر به سنگی می نهد گر دامن صحرا گذاشت

گر عروج آهنگی ، از زندانگه گردون برآ

می سراپا نشئه شد تا دامن مینا گذاشت

شب ز برق بیخودی چون کاغذ آتش زده

سوختم چندان که داغت بر تن من جاگذاشت

چو سپند از درد و داغ بی کسیهایم مپرس

دود آهی داشتم رفت و مرا تنها گذاشت

هرکه زد بیدل به سیر وادی حیرت قدم

گام اول حسرت رفتن چو نقش پا گذاشت